Bazı insanlar öylesine tutar insanı. Bir sözüne, bir göz kırpışına, bir anlattığı çocukluk hikayesine tutulunur. Önce gülünür geçilir ama yanından ayrıldıktan sonra düşününce, o anlattığı anın ve nicelerinin sürekli devam etmesinin istendiği akla gelir. Çünkü bir denge, ahenk getirmiştir. Düzensizlik içinde "dosdoğru" bir ışık hüzmesi neşeyle karışık bir an ortaya çıkarır. Bu an hem karşındakinin değerini ortaya koyar hem de seni görünür kılar. Gerisi kendi hayalinde kurduğun bir müziktir. Bir kere ayakların yere basmayagörsün...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder