Wind of Change

Müzikten pek anlamam. Yani tekniği nedir, hangi nota nereye cuk oturur, hangi nota şarkının neresine gitmez pek fikir sahibi değilimdir. Sadece dinlerim, enstürmanlar arasındaki ahenk kulağıma bir şekilde gelir ben de severim şarkıyı. Vokal tekniği de nedir pek bilmem ama senelerce hayatının hemen her gününde bir şekilde müzik dinleyen herkes kötü vokal, iyi vokal, güzel vokal, etkileyici vokal, olağanüstü vokal arası ayrımı bir şekilde yapar.

Her ne kadar çok anlamasam da teknikten ahkam keserim yine de çevremde: "hade len dandik o şarkı, lan olm o vokalin sesi kulak tırmalıyor" diye. Ya da methiyeler düzerim belli gruplara, kişilere. Lakin bunca sene olmuş ben bu Wind of Change'i dinlemişim, hep "ulan farklı bir şey var bu şarkıda" demişimdir ama bulamamışımdır. Övsem nasıl öveceğimi, yersem nasıl yereceğimi bilmiyorum. Nazarımda yergiden çok övgüyü hak ediyor ama ben bulamıyorum o kelimeleri. Bulamadıkça bir daha dinliyor dinledikçe ne kadar çok sevdiğimi anlıyorum bu şarkıyı.

Ta ki Berliner Philharmoniker ile olan kaydını dinleyene kadar. "İşte bu!" diyorum. İlk defa dinlediğim zamanı hatırlıyorum da bu kaydı, enstürmanlar arasındaki denge, kemanın, trompetin, davulun o muhteşem atakları, elektro gitarın "tam da zamanıydı işte" dedirten girişleri ve tabi ki Klaus Meine'ın hiç değişmeyen o muhteşem vokali... Ruhun gıdası derler ya işte bu gıda öylesine hızlı etki ediyor ama öylesine yavaşlatıyor ki zamanı düşünceler tek bir noktada birleşiveriyor bu zamansal kısa devrede:

"Scorpions olağanüstü grup be abi!"

Çünkü müziği kendilerinden kat be kat daha iyi bildiklerinden emin oldukları bir orkestara topluluğuna devrediyorlar bu şarkının gidişatını ve bu yüzden bambaşka bir şarkı çıkıveriyor ortaya. Yıllar önceki orijinal kaydından daha da başka. Rock müziğin genelde varolan o agresif enstürman kullanımı geride kalıyor bu şarkıda sahneyi bir orkestranın ahenksel mükemmelliği alıyor. şarkıdaki potansiyel de muhteşem olduğu için bu olağanüstü diyebileceğimiz kayıt çıkıveriyor ortaya.

Beni de nihayetinde teknikten "azıcık" anlayan bir insan yapıveriyor bu şarkı. Üstüne ahkam kesmeye itiveriyor ve ben hala tekrar tekrar dinliyorum bu şarkıyı...